Demonologia Uniwersalna

 

Oni-no-Kannebutsu

Oni (鬼おに) to rodzaj yōkai, demona, ogra lub trolla w japońskim folklorze. Słowo Kannebutsu jest częścią buddyjskiej formacji religijnej i oznacza praktykę wstawania przed świtem w zimowe poranki i patrolowaniu ulic, głośno recytując modlitwy (nenbutsu). Często towarzyszy temu bicie drewnianym młotkiem w gong, który zawieszony jest na piersiach i powtarzanie imienia Buddy chodząc od domu do domu, aby zbierać jałmużnę i zapisywać datki na pergaminie. Jest to zadaniem zarówno ascetòw, jak i laikòw.

Jeden z takich świętych żebraków przebrany za mnicha ma rogi: jest demonem, który czci Boga, to znaczy pozdrawia Buddę. Jego rogi są manifestacją trzech trucizn Buddyzmu, które są korzeniem wszelkiego zła: ułudy, przywiązania i nienawiści. Im bardziej wyrażamy nasze ego, wykorzystujemy rzeczy na naszą korzyść, patrzymy na rzeczy naszymi oczami i działamy we własnym interesie, tym bardziej rośnie nasze poroże. Demon w stroju mnicha ma podobne znaczenie jak wilk w owczej skórze. Obraz ten jest satyrą na mnichów i księży, którzy ubierają się i pozują w pobożny sposób, ale w rzeczywistości zachowują się w sposób bardziej godny Oni niż Buddy. Ten rodzaj komediowego przedstawienia hipokryzji religijnej jest tematem często spotykanym w sztuce yōkai. Mówi się, że domem Oni jest ludzkie serce. W Oni-no-Kannebutsu jest ukryta wiadomość. Jeden z rogów Oni jest złamany. Innymi słowy ten Oni może próbować wyrwać się samooszukiwaniu siebie, by siebie odkupić.

Borewit 

W mitologii słowiańskiej bóg lasòw. Etymologia nazwy Borewit jest czasami wiązana ze słowami barć (ul) i bartnik (pszczelarz), postać, która w niektórych plemionach pełniła funkcję podobną do funkcji szamana. Wraz z nadejściem chrześcijaństwa Borewit był albo utożsamiany z Szatanem, albo degradowany do roli demona o imieniu Boruta. 

Borewit jest porównywalny do boga Pana z mitologii greckiej oraz do Fauna i Sylvanusa z mitologii rzymskiej. Przedstawiano go jako kozę lub brodatego mężczyznę, obdarzonego porożem jelenia i dużym narządem płciowymi, symbolem płodności. Opiekował się wędrowcami, którzy zgubili się w lasach, karząc tych, którzy niszczyli lasy lub maltretowali zwierzęta. Ci drudzy gubili drogę do domu i zostawali wyprowadzeni na bagna lub powaleni pniami drzew. Borewit miał również moc modyfikowania swej wysokości, dostosowując ją do otaczającego go środowiska. Według Czesława Białczyńskiego siostrą i żoną Borewita była Leša, zwana też Boraną. Na jej cześć starożytni Słowianie wypiekali rytualny chleb zwany borys, robiony z dzikich ziół i roślin.

Supay

W mitologiach Inków i Ajmarów Supay był zarówno bogiem śmierci, jak i królem Uku Pacha (świata podziemnego lub podziemi), rasy demonów. Starożytny człowiek nie czcił Boga, ale demony, nie widział sensu w czczeniu dobra (tak jak nie ma dobrych wiadomości w telewizji, a ludzie oglądają złe wiadomości tylko po to, aby być na bieżąco i wyczulić się na zło, tak starożytny człowiek początkowo czcił wszystko to, co mogło mu zaszkodzić: błyskawice, powodzie, słońce dające suszę. Tubylcy nie odrzucali Supaya, ale przestraszeni wzywali go i czcili, błagając, aby ich nie krzywdził.

Wraz z hiszpańską kolonizacją (poprawnie: inwazją!) obu Ameryk chrześcijańscy księża używali nazwy „Supay” w odniesieniu do chrześcijańskiego diabła („el Diablo”). Od tego czasu Supay przyjął symbolikę synkretyczną, więc z jednej strony obawiano się go, nienawidzono i potępiano jako zło chrześcijańskie, a z drugiej czczono, adorowano i szanowano jako starożytną ciemną siłę, którą należy sobie obłaskawić.

Iblīs 

to imię, którym określany jest diabeł w islamie; używane jest i inne imię - Shaytan, które oznacza szatana i może być używane jako jego synonim. Pochodzenie terminu Iblīs identyfikuje go w arabskim rdzeniu <b-l-s>, dlatego ublisa oznacza „beznadziejny”. Ciekawe jest jego podobieństwo do greckiego terminu ὕβρις (hybris), co dosłownie oznacza „arogancję”, „nadmiar”, „dumę” lub „wykręt”. W islamie Iblīs  należy do rasy dżinów (demonów).

Początkowo był bardzo wiernym i posłusznym Bogu stworzeniem, jednak zbuntował się i został przez Niego przeklęty, gdy po stworzeniu Adama odmówił posłuszeństwa i czołobicia przed Człowiekiem. Istnieje jednak zasadnicza różnica między Iblisem a chrześcijańskim Szatanem: Iblis otrzymał pozwolenie od Allaha, aby pociągnąć ze sobą do piekła jak najwięcej istot ludzkich. Jest Bożym narzędziem do korumpowania niegodnych ludzi. W tym przypadku to sam Bóg kusi człowieka przez jednego ze swoich posłusznych sług (a więc Iblis jest jednak dobry i posłuszny?... ) Zwykłe niekonsekwencje teologiczne, które pojawiają się, gdy brakuje głębokiego poznania i zrozumienia podwójnego świata...

CERNUNNOS

W mitologii celtyckiej Cernunnos był deifikowanym duchem rogatych samców, zwłaszcza jeleni, bogiem płodności, męskości, polowania, wojny, obfitości, zwierząt, dziczy, a także śmierci i świata podziemnego. Jako „Rogaty Bóg”, Cernunnos był jednym z kilku podobnych bóstw występujących w wielu starożytnych kulturach. Rzymianie kojarzyli go z postacią Zaświatów Dis Pater, boga podglebia, a więc greckiego Hadesu. Ponieważ często siedzi ze skrzyżowanymi nogami, wielu kojarzy go z Bafometem, pogańskim idolem templariuszy, który ostatecznie niejednoznacznie reprezentował chrześcijańskiego diabła.

Wygląda na to, że „Rogaty Bóg” był w każdym razie przedceltyckim bóstwem pochodzenia szamańskiego, czczonym na całym kontynencie indoeuropejskim. Ciekawe są ryciny z epoki paleolitu i przedstawienia proto-Paśupati (boga zwierząt) z 3000 pne Cywilizacji z Doliny Indusu. W tym ostatnim przypadku bóstwo poprzedzające Shivę jest reprezentowane z wieloma atrybutami podobnymi do Cernunnosa oraz w tej samej pozycji.